Dużo czytam o tym, jak inaczej odbierane przez otoczenie są te same zachowania kobiet i mężczyzn menedżerów. Wymagająca przełożona jest postrzegana jako zimna i surowa, mężczyzna jest po prostu szefem. Kobiety są konfliktowe, mężczyźni tylko zasadniczy.

W mojej opinii style zarządzania nie mają płci, a kobiety zarządzające w sposób konkretny i rzeczowy nie są pozbawione emocji. Zastanawiam się, co możemy zrobić, my kobiety menedżerki, żeby przekonać otoczenie, że zachowania mężczyzn i kobiet nie różnią się od siebie i powinniśmy je oceniać używając tych samych miar? Czy może nam kobietom po prostu zbyt bardzo zależy nam na tym, abyśmy były lubiane?

Kobiety uchodzą za świetne partnerki, sama tak o sobie myślę. Empatyczne, oferujące wsparcie i opiekę. Skąd więc czasem w naszych relacjach tak wiele krytyki, szczególnie w stosunku do koleżanek? To jakaś ciemna strona relacji międzykobiecych….

Rosjke Hesseldine w artykule ‘The Silent Female Scream’ zachęca nas, byśmy oduczyły się ze sobą walczyć, przestały sabotować własny rozwój, walczyły o siebie, nie ze sobą. Potrzebujemy naszych kobiecych społeczności i więzi. Bądźmy razem.