Najważniejsze wyzwanie, przed jakim stoją dzisiaj menedżerowie, to jak zbudować prawdziwe zaangażowanie ludzi, a nie jedynie nimi zarządzać.  

Dziś, na rynku obecne jest pokolenie Y, które widziało/widzi, jaką cenę za brak harmonii między życiem zawodowym i prywatnym zapłacili jego rodzice. I za nic nie poświęci się pracy w takim stopniu, jak poprzednie pokolenie. Rzeczywistość wymusza obecnie nowe podejście menedżerów. Stary model, w którym szef miał za zadanie delegować pracę,  motywować do jej wykonania i egzekwować wyniki, okazał się niewystarczający. Dziś kluczową kompetencją menedżera jest inspirowanie ludzi do brania odpowiedzialności za swoją pracę i  w efekcie za organizację. Charyzmatyczny lider pociąga ludzi za sobą, a nie jedynie nimi zarządza. Wcześniej często ogniskował on jedynie uwagę na sobie i swoich sukcesach, niekoniecznie włączając w nie swoich pracowników. Wiele organizacji przekonało się, że gdy taki lider znika, pozostawia za sobą zgliszcza organizacji, ponieważ nie dzielił się władzą ani wiedzą, przez co nie pozostawił sukcesorów, a firma bez niego nie jest w stanie efektywnie funkcjonować.

Współcześni tzw. guru zarządzania jak Jim Collins czy Benjamin Zander proponują zupełnie nowe podejście do przywództwa - partycypacyjne. Lider jest w nim obecny, jako swoiste narzędzie w rękach zespołu, a nie charyzmatyczna gwiazda, w blasku której stoją inni. Prawdziwe efekty osiąga wtedy, gdy traktuje siebie jako narzędzie, które uruchamia potencjał innych i pomaga im działać na 100%. Dobrze obrazuje to Ben Zander używając metafory dyrygenta: „Dyrygent nie wydaje żadnego dźwięku, a jednak to od niego zależy jak zabrzmi cała orkiestra". Nie jest to rola dla egocentryków z ambicją zaspokajania swoich potrzeb. Wymaga to dużej świadomości siebie i odpowiedniej postawy. Obecnie przywództwo, jak mówi Collins, to triumf pokory i determinacji. 

Można wobec tego zadać sobie pytanie czy liderem trzeba się urodzić? A nawiązując do tematu przewodniego niniejszego tekstu pytanie brzmi czy kobiety, które są liderkami różnią się cechami od innych kobiet niepiastujących funkcji menedżerskich? A może wręcz któraś z płci posiada większą łatwość ze względu na swoje cechy by stać się nowoczesnym przywódcą?  

Szukając odpowiedzi na te pytania, w firmie Hudson pokusiliśmy się o to by zbadać, jakie cechy wyróżniają kobiety liderki? Z badań tych wynika, iż kobiety liderki są, w porównaniu do kobiet ogółem bardziej zdecydowane i niezależne, bardziej motywujące i bardziej zorientowane na wynik; a także w większym stopniu potrafiące myśleć strategicznie i abstrakcyjnie oraz dostrzegające alternatywy. Kobiety liderki są natomiast mniej drobiazgowe i racjonalne niż kobiety ogółem i, co może wydać się dziwne - gorzej zorganizowane. W porównaniu do mężczyzn natomiast kobiety liderki są, co prawda mniej zorientowane na wynik niż liderzy, lecz są np. bardziej niezależne, lepsze w abstrakcyjnym myśleniu, bardziej elastyczne i zorientowane na zmiany, są też mniej drobiazgowe.  Z punktu widzenia stylu partycypacyjnego opisanego powyżej, co istotne, kobiety są bardziej komunikatywne i współpracujące niż mężczyźni,  a także bardziej pomocne i radzące sobie lepiej w sytuacjach społecznych.  Cechy te wydają się dawać kobietom pewną przewagę w stosunku do mężczyzn i predysponować je w sposób naturalny do miana nowoczesnego przywódcy.